Papież Franciszek skierował list na ręce prefekta Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów, kard. Fernando Filoniego. 
Papież ogłasza w nim październik 2019 roku Nadzwyczajnym Miesiącem Misyjnym. 

Okazją do tego jest setna rocznica opublikowania przez Benedykta XV Listu apostolskiego Maximum illud.

Mottem Nadzwyczajnego Miesiąca Misyjnego są słowa: „Ochrzczeni i posłani: Kościół Chrystusa z misją w świecie”.

Papież zaznaczył, że ma się on przyczynić do rozbudzenia świadomości misji ad gentes i podjęcia z nową energią misyjnej przemiany życia i duszpasterstwa. Chodzi o to, aby wszystkim wiernym leżało naprawdę na sercu głoszenie Ewangelii i przekształcenie ich wspólnot w rzeczywistości misyjne i ewangelizacyjne; aby rozwinęło się umiłowanie misji, będących „umiłowaniem Jezusa, ale jednocześnie miłością do Jego ludu”.

Pełna treść listu do pobrania tutaj.

Jak przeżyć Nadzwyczajny Miesiąc Misyjny?

Wskazówki papieża Franciszka i Kongregacji Ewangelizacji Narodów dotyczące misyjnej odnowy Kościoła, w ramach dobrego przygotowania i przeżycia NMM:
1) osobiste spotkanie z Jezusem Chrystusem – poprzez Eucharystię, słowo Boże, modlitwę osobistą i wspólnotową,
2) czerpanie ze świadectwa świętych, którzy ponieśli męczeńską śmierć na misjach,
3) pogłębianie formacji biblijnej, katechetycznej, duchowej i teologicznej dotyczącej misji ad gentes,
4) realizacja miłości w formie wspierania ogromnego dzieła misji ad gentes i chrześcijańskiej formacji w Kościołach będących w największej potrzebie.

Informacje pochodzą ze strony Papieskich Dzieł Misyjnych, gdzie znaleźć można więcej szczegółów dotyczących Nadzwyczajnego Miesiąca Misyjnego.

To święto zostało ustalone przez Papieża VI w czasach, kiedy nie było jeszcze Internetu. Dziś odgrywa on jednak równie dużą rolę w naszym życiu co inne środki masowego przekazu jak telewizja, radio i prasa. 

Światowy Dzień Środków Społecznego Przekazu jest jedynym tego typu przedsięwzięciem o międzynarodowym zasięgu, zaproponowanym przez Sobór Watykański II, który w Dekrecie o środkach społecznego przekazu Inter mirifica z 4 grudnia 1963 r. (w punkcie 18) oświadczył:

"W celu skuteczniejszego umacniania różnorodnych form apostolstwa w zakresie środków społecznego przekazu, zgodnie z postanowieniem biskupów, należy ustanowić we wszystkich diecezjach świata dzień, w którym każdego roku wierni będą pouczani o swoich obowiązkach pod tym względem, zachęcani do zanoszenia w tej intencji modlitw i do składania na ten cel ofiar, które winny być przeznaczane na organizowanie i utrzymywanie instytucji i przedsięwzięć, popieranych na tym polu przez Kościół, stosownie do potrzeb świata katolickiego".

Stanisław urodził się 28 grudnia 1550 r. w Rostkowie na Mazowszu (obecnie powiat przasnyski). Był synem Jana, kasztelana zakroczymskiego, i Małgorzaty z Kryskich (z Drobina). Krewni rodziny zajmowali eksponowane stanowiska w ówczesnej Polsce. Miał trzech braci: Pawła (+ 1607), Wojciecha (+ 1576) i Mikołaja, oraz dwie siostry, z których znamy imię tylko jednej, Anny.

Historia nie przekazała nam bliższych szczegółów z lat dziecięcych Stanisława. Wiemy tylko z akt procesu beatyfikacyjnego, że był bardzo wrażliwy. Dlatego ojciec w czasie przyjęć, na których niekiedy musiał bywać także Stanisław, nakazywał gościom umiar w żartach, gdyż inaczej chłopiec może omdleć.

Pierwsze nauki Stanisław pobierał w domu rodzinnym. W wieku 14 lat razem ze swoim bratem, Pawłem, został wysłany do szkół jezuickich w Wiedniu. Kostkowie przybyli do Wiednia w dzień po śmierci cesarza Ferdynanda, to znaczy 24 lipca 1564 r. Wiedeńska szkoła jezuitów cieszyła się wówczas zasłużoną sławą. Codziennie odprawiano Mszę świętą. Przynajmniej raz w miesiącu studenci przystępowali do sakramentu pokuty i do Komunii. Modlono się przed lekcjami i po nich. Na pierwszym roku wykładano gramatykę, na drugim „nauki wyzwolone”, na trzecim – retorykę.

Episteme UKSW - opis procedury recenzowania - proces recenzji 

O PIŚMIE

Episteme UKSW ukazuje się raz w roku (rocznik) w ciągłej serii wydawniczej i jest wydawane drukiem od 1999 roku. W ciągu tych minionych lat, do roku 2019 wydanych zostało już 113 książek naukowych, które zawierają różne problemy, tytuły, artykuły, sprawozdania, autorów i recenzje naukowe z różnych dyscyplin współczesnych nauk. Episteme UKSW stanowi swoistą płaszczyznę dialogu i wymiany myśli na aktualne tematy i problemy. Posiada również Radę Naukową, Współpracujących z Radą Naukową, Redakcję, skład komputerowy, wydawnictwo i druk. Wersją pierwotną jest wersja papierowa. Publikowane są teksty w języku polskim i w innych językach. Obowiązują standardy edytorskie oparte na regułach APA. Artykuły są poddawane podwójnemu anonimowemu recenzowaniu. Każda wydana książka w Episteme UKSW posiada kolorową tematyczną okładkę w barwach flagi papieskiej, ISBN, ISSN, skrót z recenzji i logo Wydawnictwa UKSW w Warszawie. Episteme UKSW dostępne jest w bazach danych: Index Copernicus Interntional Journals Master List, Polska Bibliografia Naukowa (PBN).

Proces recenzji

Do publikacji w Episteme UKSW przyjmowane są utwory naukowe (teksty, artykuły, recenzje, sprawozdania) spełniające warunki przedstawione w wymaganiach redakcyjnych. Wstępnej oceny nadesłanego artykułu pod względem formalnym, tematycznym i technicznym dokonuje redaktor numeru /tomu/ w porozumieniu z sekretarzem redakcji. Redakcja przyjmuje materiały autorskie w wersji elektronicznej (plik.doc lub docx).

Wszystkie artykuły naukowe wstępnie zaakceptowane podlegają procedurze recenzowania. Fakt ich przesłania jest równoznaczny ze zgodą autora na zasady recenzowania obowiązujące w Episteme UKSW. Do każdego numeru /tomu/ wyznaczanych jest dwóch niezależnych recenzentów spoza jednostki naukowej afiliowanej przez autora publikacji.

Proces recenzowania przeprowadzany jest według modelu (double blind review, process), czyli procesowi podwójnego anonimowego recenzowania – autor i recenzent nie znają swoich tożsamości. Podstawą oceny merytorycznej publikowanych artykułów są anonimowe recenzje.

Przyjmuje się następujące kryteria oceny utworów naukowych zgłoszonych do opublikowania w Episteme UKSW: a. charakter naukowy zgodny z profilem czasopisma; b. usystematyzowany sposób prezentowania treści; c. oryginalność przedstawionych wyników; d. poprawność językowa i terminologiczna; e. adekwatność wykorzystanej literatury; f. zgodność między wnioskami a treścią.

Recenzja ma formę pisemną i kończy się jednoznaczną konkluzją, co do dopuszczenia utworu do publikacji lub jego odrzucenia. Ostateczną decyzję w sprawie publikowania lub niepublikowania zrecenzowanego utworu podejmuje redaktor naczelny. Dokumentację procedury recenzowania przechowuje się w teczkach w siedzibie redakcji.