Parafia pw. św. Marii Magdaleny w Czerwonce
7 października to dzień szczególny w powszechnym i polskim kalendarzu maryjnym. Październikowe nabożeństwo różańcowe odbywa się w wszystkich parafiach w Polsce.
Modlitwa różańcowa jak żadna inna obejmując cały świat wskazuje, że Maryja to Mater omnium, udzielająca się wszystkim we wszystkich potrzebach jako Pośredniczka prowadząca do Chrystusa. Różaniec stał się modlitwą powszechną, najdobitniejszym wyrazem czci i kultu maryjnego.
Istotna jest także łącząca się integralnie z tytułem Matki Bożej Różańcowej rola Maryi jako Matki Bożej Zwycięskiej, której kult zainaugurowała bitwa pod Lepanto w 1571 r. Jako patronka wojsk katolickich w decydujących starciach – Biała Góra, Nordlingen, Częstochowa, Chocim, Beresteczko, Wiedeń - zapisała się w historii Europy i Polski. Zwycięstwo pod Wiedniem Innocenty XI uczcił ustanawiając święto Imienia Maryi.
Papież Franciszek skierował list na ręce prefekta Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów, kard. Fernando Filoniego.
Papież ogłasza w nim październik 2019 roku Nadzwyczajnym Miesiącem Misyjnym.
Okazją do tego jest setna rocznica opublikowania przez Benedykta XV Listu apostolskiego Maximum illud.
Mottem Nadzwyczajnego Miesiąca Misyjnego są słowa: „Ochrzczeni i posłani: Kościół Chrystusa z misją w świecie”.
Papież zaznaczył, że ma się on przyczynić do rozbudzenia świadomości misji ad gentes i podjęcia z nową energią misyjnej przemiany życia i duszpasterstwa. Chodzi o to, aby wszystkim wiernym leżało naprawdę na sercu głoszenie Ewangelii i przekształcenie ich wspólnot w rzeczywistości misyjne i ewangelizacyjne; aby rozwinęło się umiłowanie misji, będących „umiłowaniem Jezusa, ale jednocześnie miłością do Jego ludu”.
Pełna treść listu do pobrania tutaj.
Wskazówki papieża Franciszka i Kongregacji Ewangelizacji Narodów dotyczące misyjnej odnowy Kościoła, w ramach dobrego przygotowania i przeżycia NMM:
1) osobiste spotkanie z Jezusem Chrystusem – poprzez Eucharystię, słowo Boże, modlitwę osobistą i wspólnotową,
2) czerpanie ze świadectwa świętych, którzy ponieśli męczeńską śmierć na misjach,
3) pogłębianie formacji biblijnej, katechetycznej, duchowej i teologicznej dotyczącej misji ad gentes,
4) realizacja miłości w formie wspierania ogromnego dzieła misji ad gentes i chrześcijańskiej formacji w Kościołach będących w największej potrzebie.
Informacje pochodzą ze strony Papieskich Dzieł Misyjnych, gdzie znaleźć można więcej szczegółów dotyczących Nadzwyczajnego Miesiąca Misyjnego.
To święto zostało ustalone przez Papieża VI w czasach, kiedy nie było jeszcze Internetu. Dziś odgrywa on jednak równie dużą rolę w naszym życiu co inne środki masowego przekazu jak telewizja, radio i prasa.
Światowy Dzień Środków Społecznego Przekazu jest jedynym tego typu przedsięwzięciem o międzynarodowym zasięgu, zaproponowanym przez Sobór Watykański II, który w Dekrecie o środkach społecznego przekazu Inter mirifica z 4 grudnia 1963 r. (w punkcie 18) oświadczył:
"W celu skuteczniejszego umacniania różnorodnych form apostolstwa w zakresie środków społecznego przekazu, zgodnie z postanowieniem biskupów, należy ustanowić we wszystkich diecezjach świata dzień, w którym każdego roku wierni będą pouczani o swoich obowiązkach pod tym względem, zachęcani do zanoszenia w tej intencji modlitw i do składania na ten cel ofiar, które winny być przeznaczane na organizowanie i utrzymywanie instytucji i przedsięwzięć, popieranych na tym polu przez Kościół, stosownie do potrzeb świata katolickiego".
Stanisław urodził się 28 grudnia 1550 r. w Rostkowie na Mazowszu (obecnie powiat przasnyski). Był synem Jana, kasztelana zakroczymskiego, i Małgorzaty z Kryskich (z Drobina). Krewni rodziny zajmowali eksponowane stanowiska w ówczesnej Polsce. Miał trzech braci: Pawła (+ 1607), Wojciecha (+ 1576) i Mikołaja, oraz dwie siostry, z których znamy imię tylko jednej, Anny.
Historia nie przekazała nam bliższych szczegółów z lat dziecięcych Stanisława. Wiemy tylko z akt procesu beatyfikacyjnego, że był bardzo wrażliwy. Dlatego ojciec w czasie przyjęć, na których niekiedy musiał bywać także Stanisław, nakazywał gościom umiar w żartach, gdyż inaczej chłopiec może omdleć.
Pierwsze nauki Stanisław pobierał w domu rodzinnym. W wieku 14 lat razem ze swoim bratem, Pawłem, został wysłany do szkół jezuickich w Wiedniu. Kostkowie przybyli do Wiednia w dzień po śmierci cesarza Ferdynanda, to znaczy 24 lipca 1564 r. Wiedeńska szkoła jezuitów cieszyła się wówczas zasłużoną sławą. Codziennie odprawiano Mszę świętą. Przynajmniej raz w miesiącu studenci przystępowali do sakramentu pokuty i do Komunii. Modlono się przed lekcjami i po nich. Na pierwszym roku wykładano gramatykę, na drugim „nauki wyzwolone”, na trzecim – retorykę.
Episteme UKSW - opis procedury recenzowania - proces recenzji
O PIŚMIE
Episteme UKSW ukazuje się raz w roku (rocznik) w ciągłej serii wydawniczej i jest wydawane drukiem od 1999 roku. W ciągu tych minionych lat, do roku 2019 wydanych zostało już 113 książek naukowych, które zawierają różne problemy, tytuły, artykuły, sprawozdania, autorów i recenzje naukowe z różnych dyscyplin współczesnych nauk. Episteme UKSW stanowi swoistą płaszczyznę dialogu i wymiany myśli na aktualne tematy i problemy. Posiada również Radę Naukową, Współpracujących z Radą Naukową, Redakcję, skład komputerowy, wydawnictwo i druk. Wersją pierwotną jest wersja papierowa. Publikowane są teksty w języku polskim i w innych językach. Obowiązują standardy edytorskie oparte na regułach APA. Artykuły są poddawane podwójnemu anonimowemu recenzowaniu. Każda wydana książka w Episteme UKSW posiada kolorową tematyczną okładkę w barwach flagi papieskiej, ISBN, ISSN, skrót z recenzji i logo Wydawnictwa UKSW w Warszawie. Episteme UKSW dostępne jest w bazach danych: Index Copernicus Interntional Journals Master List, Polska Bibliografia Naukowa (PBN).
Proces recenzji
Do publikacji w Episteme UKSW przyjmowane są utwory naukowe (teksty, artykuły, recenzje, sprawozdania) spełniające warunki przedstawione w wymaganiach redakcyjnych. Wstępnej oceny nadesłanego artykułu pod względem formalnym, tematycznym i technicznym dokonuje redaktor numeru /tomu/ w porozumieniu z sekretarzem redakcji. Redakcja przyjmuje materiały autorskie w wersji elektronicznej (plik.doc lub docx).
Wszystkie artykuły naukowe wstępnie zaakceptowane podlegają procedurze recenzowania. Fakt ich przesłania jest równoznaczny ze zgodą autora na zasady recenzowania obowiązujące w Episteme UKSW. Do każdego numeru /tomu/ wyznaczanych jest dwóch niezależnych recenzentów spoza jednostki naukowej afiliowanej przez autora publikacji.
Proces recenzowania przeprowadzany jest według modelu (double blind review, process), czyli procesowi podwójnego anonimowego recenzowania – autor i recenzent nie znają swoich tożsamości. Podstawą oceny merytorycznej publikowanych artykułów są anonimowe recenzje.
Przyjmuje się następujące kryteria oceny utworów naukowych zgłoszonych do opublikowania w Episteme UKSW: a. charakter naukowy zgodny z profilem czasopisma; b. usystematyzowany sposób prezentowania treści; c. oryginalność przedstawionych wyników; d. poprawność językowa i terminologiczna; e. adekwatność wykorzystanej literatury; f. zgodność między wnioskami a treścią.
Recenzja ma formę pisemną i kończy się jednoznaczną konkluzją, co do dopuszczenia utworu do publikacji lub jego odrzucenia. Ostateczną decyzję w sprawie publikowania lub niepublikowania zrecenzowanego utworu podejmuje redaktor naczelny. Dokumentację procedury recenzowania przechowuje się w teczkach w siedzibie redakcji.