Święto Trzech Króli lub też Objawienie Pańskie, przypadające na 6 stycznia, jest jedną z najstarszych uroczystości uświęconych przez Kościół. Już w III w. Kościół Wschodni nadaje szczególne znaczenie temu świętu. Tego dnia Kościół grecki obchodził Boże Narodzenie jako uroczystość Epifanii, tzn. zjawienie się Boga na ziemi w tajemnicy Wcielenia. W Kościele Zachodnim ślady owego święta odnaleźć można pod koniec IV w., jednakże odbywały się w nim niezależnie od święta Bożego Narodzenia. 

Kościół pierwotny mówi o Trzech Magach, którzy symbolizować mają właśnie Kościół, świat pogański oraz całą rodzinę ludzką, pośród której pojawił się Jezus Chrystus. I właśnie przedstawiciele owej wielkiej ludzkiej rodziny przychodzą z krańców świata, aby oddać pokłon Panu Wszechświata. Gest ten oznacza hołd najwyższej podzięki złożony przez narody pogańskie, za uczynienie z nich narodu wybranego. Aby podkreślić uniwersalność misji Chrystusa, wśród Trzech Magów (Królów), umieszcza się także przybysza z Afryki. Zbawienie bowiem dotyczy wszystkich ras bez wyjątku. Prorok Izajasz mówi, iż światłość wychodzi od Izraela, lecz nie jest jego wyłączną własnością, stąd bowiem rozchodzi się na cały świat. Dzięki takiemu spojrzeniu i ujęciu problemu Kościół mógł otworzyć swe drzwi Dobrej Nowinie, która w wieku I ogarnęła cały ówczesny świat. 

1 stycznia - w ostatni dzień oktawy Bożego Narodzenia, a zarazem pierwszy dzień nowego roku kalendarzowego Kościół katolicki obchodzi uroczystość Świętej Bożej Rodzicielki Maryi. Ponadto 1 stycznia Kościół obchodzi Światowy Dzień Pokoju, ustanowiony w 1968 r. przez papieża Pawła VI. 

Boskie macierzyństwo jest pierwszym i najważniejszym przywilejem Maryi, z którego wynikają wszystkie inne przyczyny jej czci i szczególnej roli w Kościele. Święto Boskiego Macierzyństwa wprowadził do liturgii papież Pius XI w 1931 r., chcąc w ten sposób uczcić 1500. rocznicę Soboru Efeskiego (431 r.), na którym przyznano Maryi tytuł "Theotokos" (Bogarodzica).

W Ewangeliach znajdują się trzy teksty dotyczące narodzin Jezusa. Najobszerniejsza i powszechnie znana jest relacja św. Łukasza (2,1-20); krótsze i skupione na troskach Józefa, które pozwalają uwidocznić rolę Ducha Świętego, jest opowiadanie św. Mateusza (1,18 - 2,la); całkowicie teologiczny i dążący do ukazania narodzenia Jezusa jako wcielenia słowa Bożego jest tekst św. Jana (1, 9-14).

Czas
Jest to czas, gdy „wyszło rozporządzenie (Gajusza Juliusza) Cezara (Oktawiana) Augusta - imperatora rzymskiego od 30 r. przed Chr. do 14 r. po Chr. -żeby przeprowadzić spis ludności" (w. 1) zamieszkałej w jego imperium, a zatem także w Palesytnie, która w tym czasie znajdowała się pod panowaniem Rzymu. Aby wypełnić ten nakaz „także Józef - „z poślubioną sobie Maryją, która była brzemienna" - „z miasta Nazaret", z Galilei, która rozciągała się z północy na południe przez prawie całą Palestynę (ok. 100 km), udał się „do miasta Dawidowego, zwanego Betlejem" (w. 4-5). 

Sytuacja
Przybywszy do Betlejem, Józef i Maryja szukali miejsca, gdzie mogliby się zatrzymać, z większym niż zwykle w podróży niepokojem, gdyż „nadszedł dla Maryi czas rozwiązania" (w. 6). Ewangelista opowiada, że Józef i Maryja nie znaleźli „miejsca w gospodzie" (w. 7). Sposób, w jaki to mówi, daje do zrozumienia, że miejsce w gospodzie było, ale nie „dla nich" (w. 7d), czyli z powodu stanu Maryi, po której można było rozpoznać zbliżanie się porodu.