Niedziela Palmowa jest pamiątką przybycia Pana Jezusa do Jerozolimy. Podczas Mszy św. w tym dniu rozpoczyna się Wielki Tydzień, czyli okres bezpośredniego przygotowania do Świąt Wielkanocnych.

Liturgia Niedzieli Palmowej jest rozpięta między dwoma momentami: radosną procesją z palmami oraz czytaniem – jako Ewangelii – Męki Pańskiej według jednego z trzech Ewangelistów synoptycznych: Mateusza, Marka lub Łukasza (Mękę Pańską według św. Jana czyta się podczas liturgii Wielkiego Piątku). W ten sposób Kościół podkreśla, że triumf Chrystusa i Jego Ofiara są ze sobą nierozerwalnie związane.

Nazwa tego dnia pochodzi od wprowadzonego w XI w. zwyczaju święcenia palm. Liturgia bowiem wspomina uroczysty wjazd Jezusa do Jerozolimy, bezpośrednio poprzedzający Jego mękę i śmierć na krzyżu. Witające go tłumy rzucały na drogę płaszcze oraz gałązki, wołając: „Hosanna Synowi Dawidowemu”. O uroczystym wjeździe Pana Jezusa do Jerozolimy piszą wszyscy czterej Ewangeliści. Samo to świadczy, jak wielką rangę przywiązują do tego wydarzenia z życia Jezusa Chrystusa.

Niedziela Palmowa przypomina nam, że Jezus Chrystus jest Królem, który przyszedł na świat, aby poprzez swoją mękę i śmierć wybawić ludzkość od wiecznej zagłady grzechu.

Sześć tygodni przed Wielkanocą Kościół rozpoczyna Okres Przygotowania Paschalnego (Wielki Post). Najstarsze wzmianki o liturgicznym przygotowaniu do Świąt Wielkiej Nocy odnajdujemy w dziele Tertuliana (+ 240 r.) De ieiunio i w wypowiedziach św. Ireneusza z Lyonu (+ 202). Obaj wielcy Ojcowie Kościoła wspominają o dwudniowym poście poprzedzającym Wielkanoc. Także Dionizy Aleksandryjski (+ 262 r.) i Didaskalia syryjska ( III w.) wymieniają kilkudniowy post przed Paschą. Z kolei już czterdziestodniowe przygotowanie (Quadragesima Paschae) pojawia się w Kościele na przełomie III i IV w. Zaświadczają o tym wyraźnie: sobór w Nicei (325 r.), Egeria (Galia, IV w.), a także święci Atanazy z Aleksandrii (list pasterski z 334 r.), Hieronim (Palestyna, IV w.), Cyryl Jerozolimski i Ambroży. 

Kościół katolicki obchodzi dziś święto Ofiarowania Pańskiego. W polskiej tradycji bardziej znane jest jako święto Matki Bożej Gromnicznej, gdyż tego dnia święci się świece. To także Światowy Dzień Życia Konsekrowanego oraz dorocznej pielgrzymki parlamentarzystów na Jasną Górę.
Święto obchodzone jest na pamiątkę ofiarowania przez Maryję i Józefa ich syna, Jezusa, w świątyni jerozolimskiej. Nazwa święta Matki Bożej Gromnicznej wzięła się od świec nazywanych gromnicami, które święcone miały chronić dom przed zgubnymi skutkami burz. W święto Ofiarowania Pańskiego katolicy nie mają obowiązku uczestnictwa we mszy świętej, jednak biskupi zachęcają do wzięcia w niej udziału.

Święto Ofiarowania Pańskiego wprowadził papież Gelazy I (zm. 496 r.). Jest ono nawiązaniem do ewangelicznego opisu ofiarowania Jezusa. 40 dni po Jego narodzinach – zgodnie z prawem żydowskim – Maryja i Józef zanieśli dzieciątko do świątyni w Jerozolimie, by ofiarować je Bogu w hołdzie dziękczynienia za darowanie Izraelitom życia podczas przejścia przez Egipt Anioła Zniszczenia. Przebywający wtedy w świątyni starzec Symeon rozpoznał w Jezusie Mesjasza, nazywając go „światłem na oświecenie pogan i chwałą Izraela”. Dlatego święto to jest bogate w symbolikę światła.